گندم

منو بند کن به خودت، به نگات!
منو بند کن تا دلم گرم شه…
دلی که پره از نبودن هنوز
یه جوری باید با خودم نرم شه…

تو دستات‌و وا کن که من بپرم!
باید هرچی دیدم ازش بگذرم
همه بودن من به این رفتنه!
ازم رو نگردون، دلم روشنه…

کلیدی ندارم به جز اسم تو!
منی که اسیر یه گندم شدم!
بیا و منو باز از نو بساز…
ببین..تو همین آینه ها گم شدم!

کلیدی ندارم به جز اسم تو!
برا اینکه از رو زمین کنده شم…
منو بند به مهربونیت کن…
که از بندگی تو آکنده شم!