وَ آيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهارَ فَإِذا هُمْ مُظْلِمُونَ (یس، 37)
شب برای آنان نشانه‌ای است! ما روز را از آن برمی‌گیریم، ناگهان تاریکی فرایشان می‌گیرد.
او هر شب، لباسِ روشنِ روز را از تنِ تاریکِ زمین درمی‌آورد؛ تا قامتش در سیاهیِ خود فرو رود
و یادمان بیاید که زمین هیچ نوری از خویش ندارد! تاریک است … تاریکِ تاریکِ تاریک!
سرزمین درونِ تو نیز، سرنوشتی جز سردی، جز تیرگی، جز فِسُردگی ندارد،
اگر نور او بر تو نتابد … همه حرارتها، همه محبت‌ها، همه کرامتها و همه نــــورها …
محصول ایستادن زیر بارشِ نورِ اویند!
اوست که نور است، و مایۀ روشنی و بیداری قلب آدمیزاد!