اینکه آدمیزاد می‌تواند به آنجا برسد که جز خدا را نبیند، و دلش، که مرکز تأمین آرامش و شادی اوست، جز به خدا مشغول نباشد، و آن وقت به جرگۀ «لا خوفٌ علیهم و لا هم یَحزَنون» بپیوندد، کمی نگران‌کننده نیست؟!

نگران‌کننده نیست اینکه آدمیزاد تواناییِ رسیدن به جایگاهی را دارد که در پس تمام آنچه در پیرامونش می‌گذرد، می‌تواند تدبیر حکیمانۀ خداوند را ببیند و به دستان قدرتمند او در حرکت مهره‌های شطرنج زندگی‌اش اعتماد کند؟

نگران‌کننده نیست که خیلی‌ها به چنین مقامی رسیده‌اند؛ اما بسیاری از ما حتی دغدغۀ رسیدن به چنین مرتبه‌ای را نداریم، چه رسد به اینکه برای به‌دست‌آوردنش نقشه‌ریزی کنیم؟

مقام توحید چیست؟ چگونه است که دست بعضی‌ها بدان می‌رسد و دلشان از بند عالم و آدم رها می‌شود و در مقابل بعضی‌ها تا پایان عمرشان، اندر خم کوچۀ «من» گیر می‌کنند و درجا می‌زنند؟

«مجموعه کارگاه‌های توحیدی» پنجره‌های بزرگ و روشنی هستند که رو به آرامش، اطمینان و یکپارچگیِ عالم هستی گشوده شده‌اند و وحدت میان خدا و خَلق خدا را به نمایش می‌گذارند.