توضیحات
می‌گویند رمضان ماه مهمانی خداست؛ خدا میزبان است و ما مهمان!
گفته، می‌خواهد سنگ تمام بگذارد برای‌مان … اما آنچه از ظاهر این مهمانی برمی‌آید، چیزی جز تشنگی و گرسنگی و بی‌حالی، نیست!
مهمانی‌ها، همیشه فرصت انس بوده‌اند، فرصت خو گرفتن، فرصت خلوت کردن با کسانی که دلتنگ‌شان بوده‌ایم.
هرکسی را هم که به مهمانی دعوت نمی‌کنند؛ لااقل یک انس اولیه و یک دلتنگی مختصری باید پیش آمده باشد؛ که میزبان انگشت بگذارد روی رفیقی و او را برای چند ساعتی، نزد خود فرا بخواند.
یازده ماه سال، آن‌قدر در «برو بیاهای» زندگی دنیا غرق می‌شویم که یادمان می‌رود وسط روز، کمی فتیلۀ این مشغله‌ها را پایین بکشیم و گوشه‌ای سر بر زانوان خدا بگذاریم و آرام بگیریم.
این ماجرای هر روزه زندگی ما، آن‌قدر تکرار می‌شود که خدا، فرشته‌ها و تمام اهل آسمان دلتنگ‌مان می‌شوند، و دعوت‌نامه‌هایشان را برای یک مهمانی به سمت زمین می‌فرستند.
این مهمانی، یک مهمانی ساده نیست؛
قرار است از بهترین نوشیدنی‌ها و خوراکی‌هایی بر تو بنوشانند و بخورانند که صاحبخانه در گنجۀ خانه‌اش ذخیره کرده و قرار است تو را به زیباترین اتاقی مشرف کنند که صاحبخانه برای مهمانانش فرش کرده.
اول باید همان «خود»ی را که به مهمانی می‌رود بشناسی بعد صاحبخانه را و بعد خانه‌ای که برای مهمانی آماده کرده‌اند.
آن‌وقت سرمست‌ترین و بهره‌مندترین مهمان این ضیافت خواهی بود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.