برای انسانی که باید در مدتی حدوداً ۷۰ سال، برای عمر جاودانۀ خود، توشه جمع کند، کمی عجیب و غریب به نظر می‌آید که بتواند عمر بی‌نهایتِ آخرتی‌اش را، با چند سالِ دنیا، تأمین کند.

به همین دلیل خداوند، در بطنِ دنیا، رحم‌هایی قرار داده است، که بتوان با استفاده از آنها، در مدت کوتاهی، معادل صدها سال از نظر روحی رشد کرد.

ماه رمضان، یکی از رحم‌های زمانی است که سال‌ها عقب‌ماندگی و ضعف روحی انسان را در مدت کوتاهی جبران می‌کند، به‌طوریکه قابلیت سازندگی یک شب قدر آن، بیش از هزار ماه (خیرٌ من ألف شهر) است.

روزه کشمکشی است میان بخش حیوانی و انسانی هر کدام از ما.

توجه و تمرکز بر هرکدام از این بخش‌ها، سبب قدرت‌گیری آن بخش و ضعیف شدن بخش دیگر می‌شود.

روزه با کاهش تمرکز انسان بر فعالیت‌های حیوانی، سبب رشد و قدرت‌گیری بخش انسانی شده، و دَرِ دریافت کمالات انسانی را در انسان باز و تطهیر می‌کند.

اما استفاده از همین رحم زمانی (رمضان)، برای رشد کاتالیزوری بخش انسانی، قواعد و فرمول‌های مهمی دارد که اگر آنها را نشناسیم و نیاموزیم، محال است، سهم‌مان از رمضان، چیزی جز گرسنگی و تشنگی باشد.

مجموعه «ماه عسل»، کمک‌مان می‌کند؛

تا باطن حقیقی این رحم زمانی (ماه مبارک رمضان) را شناخته و فرمول‌ها و قواعد استفاده از آن را درک کنیم.

بدین ترتیب، قطعاً یک شبه، ره صدساله را خواهیم رفت.