وَ جَعَلَ لَكُمُ الْأَفْئِدَة (مُلک / ٢٣)
اوست که در وجودتان، دل نهاد! دل، از لحظه‌ای که چشم باز می‌کنی، در لمس حرارت دستان مادر، و یا طنین صدای محکم و غیور پدر، برایت کشف می‌شود!
تا اینکه قد می‌کشی و همه دلت را کف دستت می‌گذاری و به پرنده‌ای دانه می‌دهی!
همه دل انسان، کف دستانش / کنج نگاهش / تهِ صدایش / و در حرارت آغوشش… جلوه می‌کند!
مراقب دلت باش؛ سخت که می‌شود، همه این نرمش‌ها نیز سنگ می‌شوند و بجای مرهم، سوهانِ روح این و آن می‌گردند!
دل تو، تمام توست! مراقب دلت باش.